หนีรักมาเฟียเจ้าเล่ห์

ภายในรถยนต์คันหรู ราเชลนั่งด้านหน้าฝั่งตรงข้ามกับคนขับ ส่วนด้านหลังมีร่างของญาณินซึ่งนอนหนุนตักริคคาร์โด้อยู่ แล้วถัดไปชิดขอบรถฝั่งซ้ายมือ ก็มีร่างของจีวาร์ชพยายามเรียกชื่อมารดานับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในรถ

“มัม มัมครับ ตื่น ตื่นได้แล้ว” 

“นายเรียกแม่จนคอแห้งหมดแล้วนะ ดื่มน้ำหน่อยไหม” ริคคาร์โด้บอกพร้อมกับพยักหน้าให้ราเชลส่งขวดน้ำมาให้

“คุณจะพาผมกับมัมไปไหน มัมไม่สบายอยู่นะ”

“ฉันจะพานายกับแม่ของนายไปเที่ยว อยากไปไหม”

“ไม่! จีวาร์ชจะพามัมไปโรงบาล”

ริคคาร์โด้มองคนกล้าตะคอกใส่หน้าแล้วนับหนึ่งถึงสิบในใจ “ลูกกู ลูกกู เหมือนกู เหมือนกู ท่องไว้…ริค”

คำไว้ ‘ท่องไว้ ริค’ เขากดเสียงต่ำมากๆ พยายามสะกัดกั้นความรู้สึกเอาไว้อย่างยิ่งยวดเพื่อให้จิตใจเย็นขึ้น หันไปมองใบหน้าที่เหมือนเขาอีกครั้ง แล้วไม่นานก็เปลี่ยนจากประโยคบอกเล่าเป็นประโยคคำสั่ง

“เราจะไม่ไปโรงพยาบาล แต่เราจะไปที่หนึ่ง ที่ๆไม่มีใครตามหาเราเจอ”

“คุณจะลักพาตัวผมกับมัมเหรอ!?”

“ทำไมนายถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” ริคคาร์โด้ถามกลับ เพราะอยากจะรู้ความคิดของลูกชาย

“ก็คุณจะพาเราไปที่อื่น ไปในที่ๆไม่มีใครรู้”

“ถูกต้อง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะเป็นการลักพาตัวนี่”

“แล้วมันต่างกันยังไงครับ” 

ริคคาร์โด้อมยิ้ม เด็กยังไงก็เป็นเด็กอยู่วันยันค่ำ เพราะต่อให้แกจะฉลาดทันคนแค่ไหน แต่ถ้าจะสู้กับความฉลาดแกมโกงของผู้ใหญ่แล้วยังไงๆก็แพ้อยู่ดี และยิ่งฉลาดแกมโกงบวกเจ้าเล่ห์อย่างเขาด้วยแล้วล่ะก็ ไม่ต้องคิดให้เสียเวลา แพ้ราบคาบอย่างแน่นอน

“ไว้จะอธิบายให้ฟัง แต่ตอนนี้ แม่ของนายรู้สึกตัวแล้ว” ชายหนุ่มเบี่ยงเบนความสนใจไปที่ร่างบอบบางกำลังลุกนั่ง เธอมองไปรอบๆด้วยความมึนงง สักพักก็นึกเหตุการณ์ล่าสุดขึ้นมาได้พร้อมตะโกนชื่อลูกชายออกมาเสียงดัง

“จีวาร์ช!!”

“จีวาร์ชอยู่นี่ครับ!” ร่างเล็กรับโผเข้ากอดรอบลำคอของมารดาอย่างแสนคิดถึง 

“เป็นยังไงบ้างลูก สบายดีไหม ได้กินข้าวบ้างไหม นอนที่ไหน นอนหลับไหม แล้ว...” ญาณินยังถามไม่ทันจบประโยคดี ริคคาร์โด้ก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

“ลูกอยู่กับผม คุณจะต้องห่วงอะไรอีก” ริคคาร์โด้กดเสียงต่ำ ย้ำชัดทุกถ้อยคำ โดยเฉพาะคำว่า ‘ลูก’

“ใครลูกคุณ!” ญาณินไม่ยอมรับ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะหน้าตาเหมือนกันราวกับแกะ แต่ว่าเธอจำผู้ชายที่ข่มเหงในคืนนั้นไม่ได้

“จีวาร์ชไง ลูกผม”

ญาณินกับจีวาร์ชเบิกตากว้างทันที ไม่นานทั้งคู่ก็หันมองหน้ากันราวกับนัดหมาย “เขาเป็นแด๊ดของจีวาร์ชเหรอครับ”

ญาณินเห็นลูกชายเอียงคอถามด้วยแววตาสับสน ซึ่งแววตาคู่นั้นช่างใสซื่อและไร้เดียงสา ต่างจากใครอีกคนอย่างสิ้นเชิง

“ไม่ใช่ครับจีวาร์ช ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่แด๊ดดี้ของจีวาร์ชครับ”

หลังริคคาร์โด้ได้ฟังประโยคนี้ก็ขบกรามแน่น “จะไม่ยอมรับใช่ไหม”

“ก็คุณไม่ใช่พ่อของลูกฉัน แล้วฉันจะยอมรับได้ยังไงคะ” 

“ราเชล!”

“ครับ!”

“ไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด!”

“ครับบอส!” สิ้นเสียงคำสั่งเด็ดขาด ญาณินกับลูกก็ผละห่างออกจากกัน หันไปทางริคคาร์โด้แล้วมองตาปริบๆ

“ไปโรงบาลทำไมครับ มัมของผมตื่นแล้ว!?”

“นั่นสิ ไปทำไม”

ริคคาร์โด้ยิ้มร้าย เพราะความเป็นมาเฟียส่งตรงทางสายเลือด ถ้าเขาต้องการอะไรแล้วก็ต้องได้ ไม่ว่าจะใช้นานเท่าไหร่ หรือด้วยวิธีไหน เขาก็จะไม่เลือกทั้งนั้น ครั้งนี้ก็เช่นกัน

“ฟังชัดๆนะ ตรวจ ดี เอ็น เอ!”